ငုပန္းတို႔ပင္လံုးထိန္ေအာင္ ပြင့္ေ၀ခဲ့သည့္ တစ္ခုေသာေႏြဦး၀ယ္ သတၱိေသြးတို႕ ေစြးေစြးနီသည့္ အခါသမယတစ္ခု တည္ရွိခဲ့ေလ၏။ အမိေျမ၏သားေကာင္းမ်ားသည္ ျပည္သူတို႕၏ေမတၱာကို ေပြ႕ပိုက္လွ်က္ တပ္ထြက္မိန္႕ခြန္းကို ျငိမ္သက္စြာ နာခံခဲ့ၾကသည္။ ခ်စ္ခင္၊အားကိုး၊ အထင္ၾကီး၊ေလးစားျခင္းတည္းဟူေသာ လက္ခုပ္သံတို႕သည္ ဘ၀ဂ္ညံခဲ့ေလသည္။ အမိေျမကို ကၽြန္ျပဳအုပ္ခ်ဳပ္ေနသည့္ ဖက္ဆစ္တို႔ကို အျမစ္ပါမက်န္တြန္းလွန္ ေခ်မႈန္းရန္အစျပဳခဲ့သည့္ တပ္ႏွင့္ျပည္သူ တစ္ေသြးတည္း၊ တစ္သားတည္း၊ တစ္စိတ္တစ္၀မ္းတည္း တည္ရွိခဲ့သည့္ အဆိုပါေန႕ရက္သည္ကား ေတာ္လွန္ေရးေန႕ သို႕မဟုတ္ တပ္မေတာ္ေန႕၏ မူလပထမဆံုး ေန႕ရက္အခါသမယပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
ေသြးႏွင့္ရင္း၍ ေအာင္ပြဲမ်ားစြာ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးသည္။ ေခၽြးစက္တို႕ကို အရင္းတည္၍ ျမိဳ႕ေပါင္းမ်ားစြာကို ကယ္တင္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ရဲေဘာ္ရဲဘက္တို႕၏ မ်က္ရည္ျဖင့္ ျပည္သူတို႕၏ေသာကအပူကို ျငိမ္းသတ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ သားေကာင္းတို႕၏ အမိေျမကို ကမၻာ့အလယ္တြင္ ထည္၀ါေစခဲ့သည္။ ျမန္မာျပည္၏ မည္သည့္ေနရာ၌ပင္မဆို ယူနီေဖာင္းစုတ္ျပတ္ေနလင့္ကစား ျပည္ခ်စ္သားတို႕ ၀င့္ၾကြားႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ သားေကာင္းမိခင္တို႕ ဂုဏ္တင့္ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္မွ သေႏၶတည္ခဲ့သည့္ ျပည္ခ်စ္တပ္မေတာ္၏ ေရႊေရာင္လႊမ္းေသာ ကာလမ်ားသည္ ျပည္ခ်စ္သားတို႕ရင္ဘတ္၌ ေမတၱာပန္းကံုးတို႕ တြဲလႊဲခိုလွ်က္၊ဂရုဏာသေျပခက္တို႕ ရြန္းရႊန္းစိုလွ်က္၊ ပီတိျပံဳးတို႕ မိုးလံုးျပည့္သည့္ အခါသမယတစ္ခုျဖစ္ခဲ့ေလသည္။
အမိန္႕နာခံတတ္မႈသည္ တပ္မေတာ္၏အစဥ္အလာ ျဖစ္သကဲ့သို႕ စစ္သည္တစ္ဦး၏ ဂုဏ္သိကၡာလည္းျဖစ္သည္။ အဆိုပါဂုဏ္သိကၡာေၾကာင့္ စစ္သည္တို႕သည္ လြတ္လပ္ေသာဘ၀၊ေႏြးေထြးေသာ မိသားစု၊ ေအးေဆး သက္ေတာင့္သက္သာရွိသည့္ အေျခအေနတို႕ကို ေက်ာခိုင္း၍ ႏိုင္ငံအတြက္တည္းဟူေသာ သိကၡာပုဒ္ကို ေစာင့္စည္းရန္ ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္သည့္ ဘ၀သို႕ အသက္ႏွင့္ရင္း၍ ၀င္ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ အစားဆင္းရဲ၊အေနဆင္းရဲဘ၀တြင္ ျပည္သူတို႕၏ ခ်စ္ခင္အားကိုးျခင္းတည္းဟူေသာ ေမတၱာဓာတ္ျဖင့္ သူတို႕ရွင္သန္ခဲ့ၾကသည္။ ျမစ္တစ္စင္းသည္ ၄င္းစီးဆင္းရာ ကမ္းေဘးတဖက္တခ်က္ရွိ ျမိဳ႕ရြာမ်ားအတြက္ အားကိုးရာျဖစ္သကဲ့သို႕ တပ္မေတာ္သည္လည္း ျပည္သူအေပါင္း၏ အားကိုးရာ ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။
အမိန္႕ႏွင့္အာဏာ ေပါင္းစပ္မိေသာအခါ ယမ္းႏွင့္မီးသည္ သံုးစြဲတတ္လွ်င္ သူ႕ေနရာႏွင့္သူ အသံုးတည့္ေသာ္လည္း မသံုးစြဲတတ္လွ်င္ အႏၱရာယ္ၾကီးသကဲ့သို႕ အမိန္႕တည္းဟူေသာအရာေအာက္တြင္ ရွင္သန္လႈပ္ရွားေနရသည့္ တပ္မေတာ္သည္ ပုဂၢိဳလ္ေရးကိုးကြယ္မႈ၊ တပည့္လက္သပ္ေမြးမႈ၊ အာဏာရပုဂၢိဳလ္မ်ား၏ အာဏာလြန္ဆြဲမႈတို႕ေၾကာင့္ ကစဥ့္ကလွ်ားျဖစ္ကာ ကမၻာ့အရွည္ၾကာဆံုး ျပည္တြင္းစစ္မီးကို ပိုမို အရွိန္ျပင္းစြာ ေတာက္ေလာင္ေစခဲ့ေတာ့သည္။ ေတာမီးေလာင္ေသာအခါ ေတာေၾကာင္တို႕ လက္ခေမာင္းခတ္သကဲ့သို႕ ျမိဳ႕ေပၚမွ ေၾကာင္ဖားၾကီးတို႕ကလည္း လက္ခေမာင္းခတ္ၾကသည္ပင္။ မသူေတာ္တို႕ မင္းမူၾကေသာအခါ ညီအစ္ကိုအခ်င္းခ်င္း စစ္ခင္းၾကေလ၏။ သမိုင္း၏ ဖြဲမီးတို႕ ေလသလပ္၍ ျပႆဒ္ထိပ္ထိ မီးတက္စြဲေသာအခါ တိုင္းျပည္ဖြတ္ထဲမြဲေလ၏။ အာဏာတည္းဟူေသာခၽြန္းျဖင့္ တပ္မေတာ္ ဆင္လိမၼာ၏ ဦးကင္းသို႕ ျပင္းထန္စြာႏွက္ေသာအခါ လိမၼာေသာဆင္သည္ မဲမဲျမင္ရာ၀င္ေအာင္း၍ ရပ္ရြာအေပါင္း ေထာင္းေထာင္းေၾကေလ၏။
ေကာင္းေသာစနစ္သည္ တိုးတက္ေသာ ႏိုင္ငံေတာ္ကိုဖန္တီး၍ မေကာင္းေသာစနစ္သည္ ကိုယ္က်င့္တရား ေဖာက္ျပန္သည့္ လူတစ္စု၏ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာတို႕ကိုသာ ဖန္တီးခဲ့ေလသည္။ တစ္ခ်ိန္က ရန္သူ႕ေသြးတို႕ျဖင့္ ရင္းႏွီးရရွိခဲ့သည့္ ရာထူးတံဆိပ္တို႕ေနရာတြင္ ကိုယ့္ေသြးခ်င္းတို႕၏ အသက္ေသြးျဖင့္ ဖန္တီးစီျခယ္အပ္သည့္ သူေကာင္းျပဳဆုတံဆိပ္တို႕ ေနရာယူလာၾကသည္။ ေဖာက္ျပန္သည့္ စနစ္ေအာက္တြင္ လူတို႕ေစာင့္ထိန္းအပ္သည့္ က်င့္၀တ္တို႕သည္လည္း ေဖာက္ျပန္ယိုယြင္းလာခဲ့သည္။ တခ်ိန္က ျပည္သူ႕အတြက္ ၀တၱရားေစာင့္ထိန္းခဲ့သည့္ ၀န္ထမ္းတို႕သည္လည္း ေခါင္မိုးမလံုသည့္ အိမ္တြင္ အေနၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် အဂတိလိုက္စားမႈတို႕ တြင္က်ယ္ေပါမ်ားလာျပီး မ်ိဳးဆက္တစ္ဆက္ခန္႕အၾကာတြင္ အဆိုပါအခ်င္းအရာတို႕ ျမန္မာျပည္၏ရိုးရာအစဥ္အလာအျဖစ္သို႕ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ သံသယႏွင့္အဆိုးျမင္၀ါဒတို႕ အျမစ္တြယ္လာျခင္းႏွင့္အတူ သယံဇာတတို႕ တစတစျပဳန္းတီးလာခဲ့ေတာ့သည္။ လူတန္းစားမညီမွ်မႈ ၾကီးမားက်ယ္ျပန္႕လာေသာအခါ လူထုအတြင္း ေတာ္လွန္ေရးအျမင္မ်ားတြင္က်ယ္ျပန္႕ႏွံ႕လာျခင္းႏွင့္အတူ အမိန္႕ကို ဦးထိပ္ပန္ဆင္ကာ အသက္ရွင္ေနရသည့္ တပ္မေတာ္သည္ ယခင္က၎ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးစြာ ကာကြယ္ခဲ့သည့္ ျပည္သူလူထုႏွင့္ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ၾကေလေတာ့သည္။
အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္တြင္ တရား၀င္ျခင္း၊မ၀င္ျခင္းသည္ ဥပေဒႏွင့္ ရာႏႈန္းျပည့္မသက္ဆိုင္ေပ။ မေလွ်ာ္ကန္သည့္ အမိန္႕တာ၀န္ကို ထမ္းရြက္ထားရသူသည္ ၎ကိုယ္တိုင္လည္း မေလွ်ာ္ကန္သည့္ အျပဳအမူတို႕ကို ဖန္တီးရမည့္ အေျခအေနသို႕ က်ေရာက္ေနသည္။ လက္နက္ႏွင့္အာဏာရွိျပီး စားစရာမရွိေသာ လူတစ္ေယာက္သည္ ၄င္းဆက္လက္အသက္ရွင္ ရပ္တည္ႏိုင္ရန္အတြက္ မည္သို႕မည္ပံု ရုန္းကန္မည္ဟုထင္ပါသနည္း။ တပ္မေတာ္အပါအ၀င္ လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕အစည္းတိုင္းတြင္ ျပည္သူအတြက္တည္းဟူေသာ ေဆာင္ပုဒ္မ်ားစြာ ရွိလင့္ကစား ခ်မွတ္ထားေသာစနစ္မ်ားသည္ ျပည္သူအတြက္ မဟုတ္ သကဲ့သို႕ ေအာက္ေျခစစ္သည္မ်ားအတြက္လည္း မဟုတ္ေခ်။ တခ်ိန္က တပ္မေတာ္ႏွင့္ ျပည္သူၾကားတည္ရွိခဲ့သည့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာသည္ အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္တြင္ အိပ္ရာ၀င္ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ ျဖစ္သြားခဲ့ေလျပီ။ တစစီပ်က္စီးခဲ့ရသည့္ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာအတြင္း အမုန္းတရားမီးလွ်ံတို႕ထိန္ျငီးလွ်က္၊ လက္နက္ကိုင္တို႕အေပၚ ခါးခါးသီးသီးျဖစ္ကုန္ၾကေလေတာ့သည္။
ဗုဒၶ၏သားေတာ္ ပုထုဇဥ္ရဟန္းသည္ သူ၏၀တ္ရံုသကၤန္းကို ျမတ္ႏိုးခံုမင္သကဲ့သို႕ တပ္မေတာ္သားသည္လည္း ၎ဆင္ျမန္းသည့္ ယူနီေဖာင္းကို ျမတ္ႏိုးျခင္းရွိ၏။ ယူနီေဖာင္းသည္ တခ်ိန္တခါက သစၥာေစာင့္သိျခင္း၏ အမွတ္အသားျဖစ္သည္။ အမိန္႕နာခံျခင္း၏ လကၡဏာတစ္ရပ္ျဖစ္သည္။ မိမိကိုယ္ကို ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားျခင္း၏ ၀ိေသသလည္းျဖစ္သည္။ ျပည္သူ၏ ခ်စ္ခင္ေလးစား အားကိုးခံထိုက္ေသာ ေယာက်ၤားေကာင္း၊ ေယာက်ၤားျမတ္တို႕၏ အဆင္တန္ဆာလည္းျဖစ္သည္။ ယူနီေဖာင္း၀တ္ဖူးေသာ မိမိသည္ ယူနီေဖာင္းကိုလည္း ခၽြတ္ခဲ့ဖူးသည္။ ယူနီေဖာင္းကိုအျပီးတိုင္ စြန္႕လႊတ္ခဲ့ရေသာ ေန႕ရက္သည္ မိမိဘ၀တြင္ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲ၊ ႏွေျမာတသ ယူၾကံဳးမရစရာ ေန႕ရက္မ်ားထဲမွ တစ္ခုျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ ယူနီေဖာင္းကို စြန္႕လႊတ္ျပီးေနာက္ မိမိပိုင္ဆိုင္လာခဲ့ရသည့္ အရပ္သားဘ၀သည္ စိတ္ေလလြင့္ျခင္းႏွင့္ စတင္ခဲ့သည္။ မ်ားမၾကာမီ ျပည္သူမ်ားၾကားထဲမွ အရပ္သားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ မိမိသည္ မိမိႏွင့္ဘ၀တူ အရပ္သားမ်ားႏွင့္ ယူနီေဖာင္း၀တ္မ်ားအၾကား အလြန္တရာျခားနားသည့္ စည္းတစ္ခုရွိေနေၾကာင္း ထိတ္လန္႕စြာ သေဘာေပါက္လာခဲ့သည္။ အမိန္႔အာဏာ၏ ေအာက္တြင္ ထိတ္လန္႕ျခင္းကင္းစြာ ေနထိုင္ခဲ့သည့္ မိမိသည္ အမိန္႕မရွိေသာေနရာတြင္ ထိတ္လန္႕ျခင္းအေပါင္းႏွင့္ အသက္ရွင္ခဲ့ရသည္။
မၾကာေသးမီကာလက မိမိခဏတာ ေနထိုင္ခဲ့သည့္ အရပ္တစ္ခုတြင္ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းႏွစ္ဦးရွိသည္။ ႏွစ္ဦးစလံုး ဒုကၡိတမ်ားျဖစ္ၾကျပီး တခ်ိန္က အလြန္တိုက္ရည္ခိုက္ရည္ ျပည့္၀သည့္ အျခားအဆင့္ စစ္သားေကာင္းၾကီးမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း သူတို႕၏ေျပာစကားမ်ားမွတဆင့္ သိခဲ့ရသည္။ အသက္အၾကီးဆံုး စစ္ျပန္ၾကီးသည္ တခ်ိန္တခါ တရုတ္ျဖဴက်ဴးေက်ာ္စစ္တြင္ မည္သူမွ်မတိုက္တြန္းပဲ ဆႏၵအေလ်ာက္ တပ္မေတာ္သို႕၀င္ေရာက္၍ အထက္ျမန္မာျပည္တိုက္ပြဲၾကီးမ်ားတြင္ ရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံပါ၀င္တိုက္ခိုက္ခဲ့သည့္ သူရဲေကာင္းမွတ္တမ္း၀င္တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္မွာမူ ဗကပ၊ကရင္စသည့္ ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႕မ်ားႏွင့္ တိုက္ပြဲအလီလီဆင္ႏႊဲဖူးသည့္ တပ္မေတာ္သားၾကီးတစ္ဦးျဖစ္သည္။ အဆိုပါပုဂၢိဳလ္ႏွစ္ဦး၏ အေတြ႕အၾကံဳမ်ားကို နားေထာင္ရင္း မိမိတြင္ ေျပာစရာစကားမ်ား ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ရသည္။ တပ္မေတာ္အတြက္ တိုက္ပြဲတစ္ပြဲမွ် ရင္ဆိုင္မတိုက္ခိုက္ခဲ့ဖူးသည့္ မိမိ၏ တပ္မေတာ္သားဘ၀ကို ရွက္ရြံ႕အားငယ္မိသည္။ ပထမစစ္ျပန္ၾကီး၏ ဘ၀သည္ကား ေျခတစ္ဖက္ဆံုးရႈံးလင့္ကစား သူ႕ဘ၀ကား အဖိုးတန္လွသည္။ မိမိ၏ သိမ္ငယ္မႈကို အဖိုးအို၏ေျခတုတစ္ဖက္က ေလွာင္ေျပာင္ေနသည္။ သို႕ေသာ္ မိမိလူလားေျမာက္သည့္ အခါသမယတြင္ ျဖစ္ပြားေနသည့္ တိုက္ပြဲမ်ားသည္ ပထမစစ္ျပန္ၾကီး တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့သည့္ ျပည္ပက်ဴးေက်ာ္စစ္ မဟုတ္ေခ်။ မိမိလက္တြင္း ေသြးခ်င္းတိုင္းရင္းသားတို႕၏ ေသြးတစ္စက္မွ မစြန္းထင္းခဲ့ဖူးသည္ကို ဂုဏ္ယူရမည္လား။ တပ္မေတာ္သားတစ္ေယာက္ျဖစ္ခြင့္ရခဲ့ပါလွ်က္ တိုက္ပြဲတစ္ပြဲမဆင္ႏႊဲဖူးခဲ့သည့္ မိမိကိုယ္မိမိ သိမ္ငယ္ရွယ္ရြံ႕ရမည္လား။ မေ၀ခြဲႏိုင္ခဲ့ေပ။ထိုစဥ္က နယ္စပ္တေလွ်ာက္ တိုက္ပြဲသံတို႕ကား ကမၻာပ်က္သကဲ့သို႕ ဆူညံပြက္ေလာရိုက္လွ်က္ ရွိေနသည္။
လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းစီသည္ မည္သည့္အဖြဲ႕အစည္းကိုမဆို ကိုယ္စားျပဳေနေစကာမူ ထိုသူ၏ဗီဇစရိုက္အေပၚ မူတည္၍ ေကာင္းျခင္း၊ဆိုးျခင္း အနည္းအမ်ားစီ ဒြန္တြဲေနမည္သာျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ႏိုင္ငံႏွင့္ခ်ီေသာ စနစ္တစ္ခု၏ေအာက္တြင္ အဆိုပါစနစ္၏ ေကာင္းျခင္း၊ဆိုးျခင္းသည္ လူအဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုလံုးအေပၚတြင္ သက္ေရာက္ႏိုင္သည့္အတြက္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းစီ၏ ကိုယ္ပိုင္အရည္အေသြးမ်ားမွာ စနစ္၏၀ါးမ်ိဳမႈေၾကာင့္ ပီျပင္ထင္ရွားရန္ခက္ခဲလွသည္။ မမွန္ကန္ေသာစနစ္ေအာက္တြင္ မွန္ကန္စြာေနထိုင္က်င့္ၾကံသူအဖို႕ ထင္ေပၚရန္ခက္ခဲလွသည္။ ထိပ္ဆံုးေရာက္ရန္ ခက္ခဲလွသည္။ ျမင့္ရာမွ နိမ့္ရာသို႕ အဆန္မရွိ စီးဆင္းသည့္ စနစ္ကို က်င့္သံုးေသာ တပ္မေတာ္တြင္ ထိပ္ဆံုးရွိ အမိန္႕ေပးေသာ ပုဂၢိဳလ္အခ်ိဳ႕၏ လူမဆန္ေသာ အမိန္႕အာဏာေအာက္တြင္ မွန္ကန္တည္တံ့စြာ က်င့္ၾကံလိုသူ လက္ေအာက္ငယ္သားမ်ား အေနျဖင့္ သစၥာတရားႏွင့္ လူ႕က်င့္၀တ္ကို မ်က္စိမွိတ္၍ အလဲအလွယ္ျပဳလုပ္ရသည့္ အခါမ်ိဳးလည္းရွိတတ္သည္။ မည္သို႕ပင္ဆိုေစကာမူ ျပည္သူလူထု၏ အသက္၊အိုးအိမ္၊စည္းစိမ္ကို ထိခိုက္လာသည့္အခါ အစြယ္လိုသူ မိဖုရား၊ အသြားေစသူ မင္းဧကၠရာဇ္၊ ေလးပစ္သူ ဘုရားကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး၊ ၾကံေဖာ္ၾကံဖက္ သံုးေယာက္သားမွာ ကံကြက္က်ား၍ဟု ေစာဒကတက္ေသာ္ လူတိုင္းလက္ခံႏိုင္မည္ မဟုတ္ေခ်။
ကမၻာမီးေလာင္ေသာအခါ အခ်င္းခ်င္း စည္းေစာင့္ရန္ခက္ခဲျပီး သားေကာင္ခ်နင္းရန္ ၀န္မေလးသည့္ အေျခအေနသို႕ သက္ဆင္းၾကရေလ၏။ ျပည္တြင္း၌ ဖိႏွိပ္ညွင္းပန္းရက္စက္မႈ အစုစုတို႕ကို မခံစားႏိုင္သည့္အဆံုး အသက္ခႏၵာ တည္ျမဲေစရန္အလို႕ငွာ ျပည္ပသို႕ထြက္ေျပး တိမ္းေရွာင္ၾကရသည့္ အမ်ိဳးေကာင္းသားသမီး အေပါင္းတို႕လည္း ရွိၾကေလ၏။ အမုန္းတရားျဖင့္လိမ္းက်ံအပ္သည့္ ပတ္၀န္းက်င္၀ယ္ လူလားေျမာက္ခဲ့ၾကသည့္ အဆိုပါပုဂၢိဳလ္အခ်ိဳ႕၏ စိတ္သ႑န္အတြင္း ျဗဟၼစိုရ္တရားတို႕ ကိန္းေအာင္းရန္မလြယ္ကူ၊ အတၱႏွင့္ သံသယတို႕ ေရွ႕ေဆာင္ေသာအခါ ဇာတ္တူသားခ်င္း သတ္စားၾကေလေတာ့သည္။ စနစ္ကိုအမုန္းၾကီးမုန္းေသာအခါ ႏိုင္ငံခ်စ္စိတ္တို႕ပါ ခန္းေျခာက္၍ တခ်ိဳ႕တခ်ိဳ႕ေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႕မွာ စစ္ကၽြန္ဘ၀မွ တပါးကၽြန္ဘ၀သို႕ ေရာက္ၾကေလ၏။
ယေန႕ေခတ္အခါသမယတြင္ ႏိုင္ငံခ်စ္စိတ္ထက္ အဖြဲ႔အစည္းကို ခ်စ္စိတ္ ပိုမိုထက္သန္မ်ားျပားေနသည့္ ပုဂၢိဳလ္အခ်ိဳ႕ကို တပ္မေတာ္ အပါအ၀င္ အဖြဲ႕အစည္းတိုင္းလိုလိုတြင္ ေတြ႕ျမင္ေနရသည္။ တစ္ဖြဲ႕ႏွင့္တစ္ဖြဲ႕ၾကားတြင္ အမုန္းတရားတည္းဟူေသာ အသူတစ္ရာနက္သည့္ ေခ်ာက္ကမ္းပါးတစ္ခုတည္ရွိ၏။ မည္သို႕မည္ပံု ေပါင္းကူးဆက္သြယ္ၾကမည္နည္း။ တစ္ခ်ိန္တခါက ေမတၱာအျပည့္ျဖင့္ ျပည္သူ႕ရင္ေငြ႕တြင္ ခိုလႈံခဲ့သည့္ ျပည္သူ႕တပ္မေတာ္အျဖစ္သို႕ ေရာက္ေအာင္ မည္သည့္ဖက္မွ စတင္လက္ကမ္းပါမည္နည္း။
ျမတ္သိန္းထြန္း(၂၇.၃.၂၀၁၂)တပ္မေတာ္ေန႔ အမွတ္တရ ရသစာတမ္း
0 ေယာက္ အၾကံျပဳထားပါသည္:
Post a Comment