ၿပည္သူကို အသိဉာဏ္ဖြင့္တဲ့ လူထုႏိုင္ငံေရး

‘ဆန္ျဖစ္ေစေၾကာင္း ဖဲြကိုေထာင္းေသာ္ ပန္းေညာင္းကာမွ် ဆန္မရသို႔ …’ (ရွင္မဟာရ႒သာရ၊ ကိုးခန္းပ်ိဳ႕) မၾကာေသးခင္က ကြၽန္ေတာ္ ေရးခဲ့တဲ့ေဆာင္းပါးအခ်ိဳ႕မွာ အသိ ပညာဗဟုသုတ ရွာမွီးခြင့္ နည္းပါး ရွာတဲ့ ေတာသူေတာင္သားမ်ားဟာ ကိုယ့္တိုင္းျပည္အေျခအေန၊ ကိုယ့္ လူမ်ိဳးအေျခအေန ဘာမွမသိဘဲ၊ သိေအာင္လည္း မႀကိဳးစားႏိုင္ၾကဘဲ ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္ စားရဖို႔ပဲ လုံးပန္း ေနၾကရတဲ့အေၾကာင္း၊ သူတို႔ေတြ မ်က္စိပြင့္ နားပြင့္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ မီဒီယာသမားေတြမွာ အမ်ား ႀကီးတာဝန္ရွိေၾကာင္း ေရးခဲ့ပါတယ္။ သည္တုန္းမွာပဲ ဆရာတခ်ိဳ႕က လည္း ေက်းလက္ျပည္သူေတြဟာ ခ်က္ဆို နားခြက္က မီးေတာက္ တယ္၊ ႏိုင္ငံေရးရင့္က်က္ၿပီးသား။ ျပည္သူေတြ ဘာမွမသိဘူးလို႔ ထင္ေနသူေတြဟာ ျပည္သူေတြကို အထင္ေသးတာ ေစာ္ကားတာပဲလို႔ ေျပာလာၾကျပန္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ မွာ ငါမ်ား တကယ္မွားေနသလားလို႔ ျပန္လည္ ဆန္းစစ္ရတယ္ဗ်။ အဲဒီ ေတာ့လည္း ကြၽန္ေတာ့္ဘက္က ခိုင္မာတယ္ဆိုတာ ပိုၿပီးယုံၾကည္ လာတယ္။

ကြၽန္ေတာ္က ထင္တာ ေတြ ေျပာေနတာမဟုတ္ဘူး။ ျမင္ တာေတြကို ေျပာေနတာကိုး။ ကြၽန္ေတာ့္ တစ္ေယာက္တည္း အျမင္ကို ေျပာေနတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္တိုင္ ကြင္းဆင္း သြားလာၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ နည္းတူ နယ္အစုံ ေရာက္ခဲ့သူေတြကိုပါ ေမးျမန္း စနည္းနာၿပီး ေျပာခဲ့တာပါ။ ဆိုးတာက နယ္ပယ္အေတာ္ မ်ားမ်ားမွာ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း ေျပာ လို႔မရတာဘဲဗ်။ သတင္းဂ်ာနယ္ တခ်ိဳ႕မွာ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ အႏု ပညာသည္ ေလးငါးေယာက္ ေလာက္နဲ႔ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္မဝင္စားဘူးလို႔ ေျဖၾကသတဲ့။

႐ုပ္ရွင္မင္းသား လူမင္း ကေတာ့ ျခြင္းခ်က္ျဖစ္တယ္။ ခုထိ ေတာ့ သူတစ္ေယာက္ပဲ ႏိုင္ငံေရး ကို စိတ္ဝင္စားတယ္လို႔ ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္း ေျပာသူရွိတယ္။ သူ ယုံၾကည္ေလာက္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးပါတီ ေတြ႕ရင္ ႏိုင္ငံေရး ဝင္လုပ္မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ေအာင့္ႏိုင္ရမယ္၊ ေစာင့္ႏိုင္ရမယ္ ရွာမွရွားတဲ့ႏိုင္ငံေရးသမားလို႔ ကြၽန္ေတာ္ ရည္ၫႊန္းေရးသားခဲ့တဲ့ သခင္ဝတင္က ၁၉၈၈ မွာ ကြၽန္ ေတာ္ ႏိုင္ငံေရးနယ္ထဲဝင္ေတာ့ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေမးတယ္။ ”ေမာင္ဝံသ ဘာေၾကာင့္ႏိုင္ငံ ေရးထဲဝင္သလဲ၊ တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳး အတြက္ လုပ္ခ်င္လို႔ပါလို႔ ေျဖမွာပဲ မဟုတ္လား။ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ိဳး အတြက္ ရာခိုင္ႏႈန္းဘယ္ေလာက္၊ ကိုယ့္အက်ိဳးအတြက္ ရာခိုင္ႏႈန္း ဘယ္ေလာက္ ခ်ိန္ဆၾကည့္၊ ကိုယ့္ ဘာသာအေျဖထုတ္၊ ကိုယ့္ဘာသာ အမွတ္ေပး။ ႏိုင္ငံေရးသမားေကာင္း ျဖစ္ခ်င္ရင္ ေအာင့္ႏိုင္ရမယ္၊ ေစာင့္ ႏိုင္ရမယ္ကြဲ႕” အဘသခင္ဝတင္ အဲသလို ေျပာခဲ့တုန္းက မွန္တာေျပာရရင္ ကြၽန္ေတာ္ အေတာ္ေလး ေအာင့္ သည္းေအာင့္သက္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကြၽန္ေတာ္က မိမိကိုယ္မိမိ ခုခံကာကြယ္တဲ့အေနနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ႏိုင္ငံေရးနယ္ထဲ ဝင္ၿပီး ကိုယ္က်ိဳးရွာဖို႔ စိတ္ကူးပင္ မရွိေၾကာင္း သကၤာရွင္းခဲ့ပါတယ္။

ေလာေလာဆယ္မွာကို မိမိရဲ႕ ႀကီးပြားရာ ႀကီးပြားေၾကာင္း လမ္းစ ကို စြန္႔လႊတ္ၿပီးႏိုင္ငံေရးထဲ ဝင္ခဲ့ တယ္ဆိုတာ အဘကို ကြၽန္ေတာ္ ရွင္းျပေတာ့ေက်နပ္သြားပုံရပါတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း ဝန္ႀကီးရာထူး စိတ္ႀကိဳက္ေနရာကို အခ်ိန္မေရြး ယူလို႔ရတဲ့ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီ ထိပ္ပိုင္း ေခါင္းေဆာင္ဘဝက ေက်ာခိုင္း ထြက္လာခဲ့သူ ျဖစ္ေလေတာ့ ရာထူး မမက္ဘဲ စြန္႔လႊတ္ဝံ့သူကို တန္ဖိုး ထားဟန္တူပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ္ ဟာ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သတင္းစာတိုက္ မွာ ယာယီဒုတိယအယ္ဒီတာခ်ဳပ္ တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ေနပါတယ္။ အသက္က ၄၄ ႏွစ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ေနာက္တက္လမ္းေတြ အမ်ားႀကီး ေပါ့။ အဲဒီေခတ္က ႏိုင္ငံပိုင္ သတင္း စာမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ သတင္းစာ သမားေတြအဖို႔ ပင္စင္မသြားခင္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ျဖစ္သြားရင္ပဲ ဘဝမွာ ျပည့္စုံလွၿပီလို႔ ယူဆၾကရတာကိုး။ ေနာင္ႏွစ္အေတာ္ေလး ၾကာသြားၿပီး အလွဴတစ္ခုမွာ အဲဒီတုန္းက ျပန္ ၾကားေရး ဒုဝန္ႀကီးအျဖစ္ ေဆာင္ ရြက္ခဲ့တဲ့ ဦးတိုက္စိုး(ဆင္ေပါင္ဝဲ)နဲ႔ ေတြ႕ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ရာထူးတိုး ေပးဖို႔ သူလက္မွတ္ထိုးၿပီးၿပီ၊ ဝန္ႀကီး (ဦးေအာင္ေက်ာ္ျမင့္) လက္မွတ္ထိုး ဖို႔ပဲ က်န္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ ေတာ္ျပႆနာျဖစ္တာလို႔ ေရွး ေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ ျပန္ေျပာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကၿပံဳးၿပီး နားေထာင္ေန လိုက္ပါတယ္။ ခုထိလည္း ေနာင္တ မရပါဘူး။

ပါလီမန္ရဲ႕ အျပင္မွာ အဘသခင္ဝတင္က သူတို႔ ေခတ္(ဒုတိယကမၻာစစ္ မတိုင္မီ ကစ၍) ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးေလာကမွာ အ႐ိုးစြဲေနတဲ့ အယူအဆအခ်ိဳ႕ကို ‘ဒို႔ဘာျဖစ္ေနၾကသလဲ’ စာအုပ္မွာ အတည့္အလင္း ေဝဖန္ခဲ့ပါတယ္။ ‘ဗမာျပည္ႏုိင္ငံေရး ေလာက၌ ႏုိင္ငံေရး ဆရာႀကီးမ်ားတို႔သည္ ¤င္းတို႔၏ ေနာက္လိုက္မ်ားကို သင္ၾကားၾကရာ၌ ႏုိင္ငံေရးဆုိတာ ေရြးေကာက္ပြဲကို ဝင္ရတယ္၊ အမတ္လုပ္ရတယ္၊ လႊတ္ေတာ္တြင္ အမတ္အမ်ားဆံုး ရေသာအဖြဲ႕က အစိုးရဖြဲ႕ၿပီး တုိင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ ရတယ္။ ဤကဲ့သို႔ တစ္နည္းထဲပင္ သင္သြားၾကသည္ဟုယူဆပါသည္။ ထင္ပါသည္။ ပါလီမန္၏အျပင္တြင္ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ရေသာ တိုင္းသူ ျပည္သားမ်ားကို အသိဥာဏ္ေပးေရး လုပ္ငန္းမ်ား၊ လူမႈဆက္ဆံေရး၊ တိုး တက္ေရးလုပ္ငန္းမ်ား စနစ္ေျပာင္း လႊဲေရးလုပ္ငန္းမ်ား၊ လယ္သမား အေရးလုပ္ငန္းမ်ား၊ အလုပ္သမား အေရးလုပ္ငန္းမ်ားတို႔ကို မိမိတို႔၏ ေနာက္လိုက္ ႏုိင္ငံေရးေပါက္စမ်ား အား သင္ၾကား၍ မေပးၾကဟုထင္ ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္၏ ေတြးေတာ ခ်က္မ်ား မွန္ေကာင္းမွန္ပါမည္။ ယေန႔တုိင္ေအာင္ပင္ ႏုိင္ငံေရးသမား အခ်ဳိ႕ႏွင့္ တိုင္းသူျပည္သား အခ်ဳိ႕တို႔ သည္အမတ္မ်ား၊ ဝန္ႀကီးမ်ားကိုမွ ႏုိင္ငံေရးတုိင္းေရးျပည္ေရးကို ရြက္ ေဆာင္ေနသူမ်ားဟု ၄င္းတို႔စိတ္ တြင္ ေအာက္ေမ့ေနၾကသည္။ အထင္ႀကီးေနၾကသည္။ ဓနရွင္စနစ္၊ အရင္းရွင္စနစ္၊ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္တို႔ကို ေတာ္လွန္ခ်င္ၾကတာထက္၊ အမတ္ လုပ္ခ်င္ ၾကတာကပိုကဲေနသည္ဟု ထင္ပါသည္။ ဤအခ်က္မ်ားကို သက္ေသခံသည္ကား ယေန႔ျမန္မာ ျပည္အရပ္ရပ္တြင္ရွိေသာ ႏုိင္ငံေရး သမားဆိုသူမ်ားသည္ လာမည့္ေရြး ေကာက္ပြဲႀကီး၌ ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကရန္ တစ္မတ္ႏွင့္ ႏွစ္မတ္လုေနၾကသည္ ဟု သိရပါသည္။ မျဖစ္ရေသးေသာ သူကလည္း တစ္လွည့္တစ္ခါစီျဖစ္ ခ်င္သည္။ အမတ္ျဖစ္ၿပီးသူမ်ားက လည္း ေနာက္တစ္ခါထပ္၍ ျဖစ္ခ်င္ ၾကသည္။ ဆက္၍ေတြးျပန္သည္။ ဘုရားအေလာင္းမ်ား သတိရပါ သည္။ ဘုရားအေလာင္းမ်ားသည္ ပါရမီျဖည့္ၾကပါသည္။ ဘုရားျဖစ္ခ်င္ လို႔လား၊ သတၱဝါေတြ ကယ္ခ်င္လို႔ လား၊အဘယ္ေစတနာကစပါသလဲ၊ ကယ္ခ်င္တာက ပထမ၊ ဘုရားျဖစ္ဖို႔ က ဒုတိယျဖစ္သည္ဟု ယူဆပါ သည္။ ကယ္ခ်င္၍ ဘုရားျဖစ္ရန္ ပါရမီျဖည့္ရပါသည္။ ဘုရား အရမ္း ျဖစ္ခ်င္၍ ေအာင့္သည္းေအာင့္သက္ ႏွင့္ ပါရမီကိုျဖည့္ရျခင္း မဟုတ္ဟု ယူဆပါသည္။

ဤနမူနာမ်ားကို ယူ ၍ ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ ေနာက္ လိုက္တပည့္မ်ားကို သင္ၾကားသင့္ သည္ဟု ယူဆပါသည္။’ (သခင္ ဝတင္၊ ဒို႔ဘာျဖစ္ေနၾကသလဲ၊ စာ ၁၂-၁၃) ေတာင္ပုလုဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ စကား အဘသခင္ဝတင္ရဲ႕ ဤအယူ အဆကို အားျဖည့္ေထာက္ခံတဲ့ သည္ဘက္ေခတ္ အျမင္တစ္ရပ္ကို အေတြးအျမင္စာေစာင္တစ္ခုမွာ တင္ျပထားတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ မိတၴီလာတကၠသိုလ္ရဲ႕ လက္ရွိ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ေဒါက္တာေမာင္ သင္းေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္မွာ ‘ျပည္သူကို အသိဥာဏ္ဖြင့္တဲ့လူထု ႏိုင္ငံေရး’အေၾကာင္း ျပည့္ျပည့္စုံစုံ ရွင္းျပထားပါတယ္။ (အေတြးအျမင္၊ ၂၁၅၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂ဝ၁ဝ) ေဒါက္တာေမာင္သင္း ေဆာင္း ပါးမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃၅ ႏွစ္ေလာက္က လုပ္ပိုင္ခြင့္အာဏာရွိသူ ပုဂၢိဳလ္တစ္ ေယာက္က ေတာင္ပုလုဆရာေတာ္ ႀကီးကို လိုအပ္တာမိန္႔ၾကားပါလို႔ ေလွ်ာက္ထားေတာ့ ဆရာေတာ္ ႀကီးက ”ကူႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ တုိ႔နယ္သားေတြ စ႐ိုက္ၾကမ္း ၾကတယ္ကဲြ႕။ အဲဒီလို ၾကမ္းတမ္း ၾကတာဟာ ပညာမတတ္လို႔၊ ၿပီးေတာ့လည္း ဆံုးမတတ္တဲ့ ပညာတတ္ေတြ နည္းေနေသးလို႔၊ ပညာတတ္ရင္၊ ပညာတတ္ေတြ ေပါရင္ ၾကမ္းတမ္းမႈ ကင္းၾကၿပီး ယဥ္ေက်းၾကမွာ၊ ဒါေၾကာင့္မို႔ တို႔အရပ္မွာေက်ာင္း ေကာင္း ေကာင္းေလး ဖြင့္ႏိုင္ေအာင္ေတာ့ ကူေပးပါ” ဆိုတဲ့ အခ်က္ရယ္၊ ”တို႔အရပ္ ေရရွားတာမို႔ ေရတြင္း တူးႏိုင္ရင္ တူးေပးခဲ့ပါ” ဆိုတဲ့ အခ်က္ရယ္ ေတာင္းဆိုလိုက္သတဲ့။ လုပ္ပိုင္ခြင့္အာဏာရွိတဲ့ ဒကာ ႀကီးရဲ႕ေက်းဇူးနဲ႔ သဲေတာဝမ္းတြင္း နယ္က ေတာင္ပုလု ေက်ာင္းအနီး က ပင္းတလဲတဲစုရြာမွာ အထက္ တန္းေက်ာင္း ျဖစ္လာတယ္။ အဲသလိုနဲ႔ ပညာတတ္သူေတြ မ်ား လာတဲ့အခါ လူေတြလည္း ၾကမ္း တမ္းတဲ့စ႐ိုက္ ကင္းလာၾကတယ္ တဲ့။ ျပည္သူေတြ အသိၿမင့္တက္မွ ေဒါက္တာေမာင္သင္းက ခုလို ေကာက္ခ်က္ဆြဲပါတယ္။ ‘ပညာတတ္တဲ့ ျပည္သူေတြ ေပါမ်ား လာရင္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတို႔ တိုးတက္ ဖံြ႕ၿဖိဳးမႈတို႔ဆိုတာ ‘ကြၽဲကူး ေရပါ’ ဆိုသလို သူ႔အလိုလို ပါၿပီး သားပါ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ပညာ ျပည့္ဝတဲ့ ျပည္သူဆိုတာ အစြန္း ေရာက္မႈေတြ တစ္ယူသန္မႈပယ္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ၊ ဖံြ႕ၿဖိဳးမႈကို ျမတ္ႏိုးၾက သူေတြ ျဖစ္လို႔ပါပဲ။ အဲဒီအလုပ္ကို ဘယ္သူမွ ခိုင္းစရာမလိုဘဲ ကိုယ့္ အသိကိုယ္စီနဲ႔ ေဆာင္ရြက္ၾကမွာပါ။ ေရျမင့္မွ ၾကာတင့္တာမို႔ ျပည္သူ ေတြ အသိဥာဏ္ျမင့္မွ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ၊ သာယာမႈ၊ ဖံြ႕ၿဖိဳးမႈ၊ တိုးတက္မႈေတြနဲ႔ ျပည့္စံုၿပီး ႏိုင္ငံႏွင့္လူမ်ိဳးလည္း ကမၻာ့ အလယ္ တင့္တယ္ႏိုင္မွာပါ’ တဲ့။ ေဒါက္တာေမာင္သင္းက သူ႔ရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ဆရာႀကီး ေဒါက္တာ ေက်ာ္စိုး (ဟားဗတ္ ေရႊတံဆိပ္ဆု ရွင္) ရဲ႕ အဆုံးအမေတြကို ကိုးကား တင္ျပသြားတာလည္း အလြန္မွ မွတ္သားဖြယ္ေကာင္းလွပါတယ္။

ႏိုင္ငံေရးလုပ္ခ်င္တယ္ဆိုတာ တစ္ေန႔ညေနမွာေတာ့ အဘက လွည္းတန္းမွာရိွတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ ေခၚၿပီးေမးပါတယ္။ ”မင္းႏိုင္ငံေရးကို စိတ္ဝင္စားတုန္းပဲလား”တဲ့၊ ကြၽန္ ေတာ္က ”ဟုတ္ကဲ့” လုိ႔ ေျဖေတာ့ အဘက ႏိုင္ငံေရးလုပ္ခ်င္တယ္ ဆိုတာ ျပည္သူေတြရဲ႕ဘဝတိုးတက္ ဖို႔၊ ႏိုင္ငံဖံြ႕ၿဖိဳးဖို႔လုပ္ခ်င္တာ မဟုတ္ လားလို႔ထပ္ေမးပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ က ”ဟုတ္ပါတယ္”လို႔ ျပန္ေျဖ ေတာ့”ႏိုင္ငံဖံြ႕ၿဖိဳးဖို႔၊ျပည္သူတိုးတက္ ဖို႔ လုပ္မယ္ဆိုရင္လူေတြကို အရင္ ဆံုး ပညာမ်က္စိပြင့္၊ ပညာနားပြင့္ ေအာင္လုပ္ေပးရမယ္။ လူေတြကို ပညာျပည့္ဝေအာင္ အရင္လုပ္ရ မယ္။ ဖံြ႕ၿဖိဳးမႈ၊ တိုးတက္မႈဆိုတာ လူေတြရဲ႕အရည္အေသြး တက္လာ မွျဖစ္မွာ။ အရည္အေသြး နိမ့္တဲ့ လူေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံဖံြ႕ၿဖိဳးဖို႔တိုးတက္ဖို႔ မလြယ္ဘူး။ မင္းၾကည့္ေလ။ တို႔ဆီ ကို စစ္အတြင္းကလာတဲ့ ဂ်ပန္ေတြ ကို ျမန္မာေတြက ငပုတဲ့၊ အ႐ိုင္း အစုိင္းတဲ့။ အခု တျခားစီပဲ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ ဆိုတာ ကြၽန္းပင္လည္း မေပါက္။ ေရနံလည္းမရိွ။ ေက်ာက္သံပတၱျမား နတၴိ။ သဘာဝအရင္းအျမစ္ ဆင္းရဲ တဲ့ႏိုင္ငံပါ။ အဲဒီငပုေတြ တိုးတက္ေန လိုက္ၾကတာ ကမၻာ့ထိပ္ေရာက္ေန ၿပီး ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ‘သဘာဝ အရင္းအျမစ္ ဆင္းရဲေပမယ့္ ပညာ တတ္တဲ့သူေတြ ေပါၾကြယ္ဝလို႔’ ကြ။ လူေတြ ပညာတတ္လာရင္ တိုးတက္ ေအာင္လုပ္တတ္တာပဲ” (ကြၽန္ေတာ္ တို႔ စကားေျပာေနတဲ့အခ်ိန္က ၁၉၇၈ ခုႏွစ္၊ ဆရာႀကီး ဂ်ပန္မွာ ဧည့္ပါေမာကၡ တစ္ႏွစ္လုပ္ၿပီး ျပန္လာခါစပါ။) အသိဥာဏ္ျမင့္ေအာင္ ပညာ တတ္ေအာင္ ”မင္းက ထင္လိမ့္မယ္။

ႏိုင္ငံ ေရးဆိုတာ ပါတီေတြဝင္၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ရေအာင္လုပ္ေတာ့မွ ႏိုင္ငံေရးလို႔ ထင္လား။ မင္းတို႔ ေျပာေျပာေနတဲ့ ျပည္သူေကာင္းစားဖုိ႔၊ ျပည္သူတိုး တက္ဖို႔ဆိုေတာ့ ျပည္သူေတြကို အသိဥာဏ္ျမင့္ေအာင္ ပညာတတ္ ေအာင္လုပ္တာလည္း (အဲဒီတုန္းက လူ႔စြမ္းအား အရင္းအျမစ္ဆိုတဲ့ စကားမသံုးၾကေသးပါ) ႏိုင္ငံေရးပါပဲ ကြာ” ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ကလ်ာဏမိတၱ အဘသခင္ဝတင္၏ အာေဘာ္မ်ား ႏွင့္ ေဒါက္တာေမာင္သင္းရဲ႕ ဆရာ ႀကီး အဘေဒါက္တာေက်ာ္စိုး၏ အာေဘာ္မ်ား မတိုင္ပင္ဘဲ တူညီ ေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ လဲဆိုေတာ့ အဘ ႏွစ္ေယာက္လုံး ဟာ အမွန္တရားေတြကို ေဟာခဲ့ၾက တာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပါ။

ေမာင္ဝံသ

http://popularmyanmar.com/mpaper/?p=59